Heel vervelend als iemand zijn/haar verhaal op deze manier begint. Deze aversie heeft te maken met het feit dat m’n vader (sorry pa) vroeger vaak een vergelijking maakte met hoe het in zijn tijd was.
Maar even serieus. Vroeger, en nu praat ik over de jaren ’80 en ’90, dachten en schreven arrangeurs in Nederland nog erg klassiek. Wat wil je: pop- en jazzmuziek kwam niet eerder dan eind jaren ’70 naar de conservatoria.
Dit klassieke denken en schrijven uit zich voornamelijk in het feit dat de sopranen erg hoog (ik heb het hier over e”/f” en zelfs g”) geschreven worden, juist wanneer ze de melodie zingen. Een nadeel hiervan is dat de meeste dames overschakelen naar een klassiek zanggeluid en dat de popsound compleet weg is.
In de hedendaagse popmuziek op de radio zingen de vrouwen vaak erg laag en de mannen erg hoog. Natuurlijk is het onmogelijk om dit altijd ook zo te schrijven. Je zult dan moeten transponeren. Maar als je zo gaat transponeren dat de sopranen flink de hoogte in moeten, zal je arrangement vaak een soort stijl-clash veroorzaken.
Hou de sopranen relatief laag (t/m c”) wanneer ze de melodie zingen. Op deze manier creëer je nog beter een popsound!
Wat vind je van deze invalshoek? Is het waar? Of denk je dat het onzin is? Laat het mij en onze collega’s weten. Blijf discussiëren nadenken over wat je doet!. Alleen zo word je beter.
0 comments