Heb je wel eens een baby zien krijsen? Of een kind zien huilen? Of een marktkoopman zijn waren zien aanprijzen? Of een bulderende lach gehoord? Of heb je zelf wel eens opgelet als je ‘Hee’ roept naar iemand aan de overkant van de gracht die je fiets wil stelen?
Als dat het geval is, en je let goed op, dan leer je veel over datgene waar iedere ‘ingewijde’ zinger geheimzinnig over doet: ADEMSTEUN
Bibber en sidder, wees vol ontzag en eerbied, en spreek het woord alleen fluisterend uit, want het wordt omgeven met een dichte waas van gewichtigdoenerij.
Ik heb dus al verteld wat het is: het is de natuurlijke verbinding tussen de adem, de stem en de resonans. Deze verbinding of dit samengaan zit al in onze natuurlijke en spontane stemexpressie ingebakken.
Het is voelbaar en waarneembaar in de gegeven voorbeelden als een bepaalde efficiënte manier van klankvoortbrenging. En, omgekeerd, als het niet werkt, dan klinkt de stem geforceerd, of verschrompeld, of simpelweg gemaakt en gekunsteld. Dat mag, dat kan, dat wordt gedaan, maar het is niet de vrije en onbelemmerde klank die een stem z’n volle glans en reikwijdte geeft.
Als je dus een idee wilt krijgen van wat met die ADEMSTEUN wordt bedoeld, roep dan nu even ‘Hee’ alsof je iemand je fiets ziet stelen of je hond tot de orde roept, en observeer hoe het klinkt, hoe het voelt, wat er gebeurt en hoe alle onderdelen van je geluidsinstallatie samenwerken.
Vervolgens probeer je een schaterlach zo natuurlijk mogelijk te imiteren door je een humoristisch voorval te herinneren. En weer ben je een goede observator van wat er gebeurt: de klank, de adem, de resonans, de buik, het middenrif, de eenheid van het hele lichaam, de emotie. Alles hoort bij elkaar. Dan weet je wat het is, ADEMSTEUN
0 comments