Zo, vanochtend heb ik de blogs en filmpjes van deze site nog eens allemaal de revue laten passeren. Wat me opviel dit keer, is hoe we altijd maar weer proberen onszelf en elkaar aanwijzingen te geven tot verbetering. Steeds weer een deelgebied van musiceren wat onze aandacht ontsnapt onder het licht leggen van ons geconcentreerde opmerkingsvermogen.
Ondoenlijk
Bij zanglessen maar ook in het koor is het bijna, nee echt totaal ondoenlijk om al die aanwijzingen die eens gegeven zijn in gedachten te houden terwijl je ook nog eens met elkaar aan het zingen bent. Wat een intensief en veeleisend proces! Je vraagt je af of er niet één enkele gedachte kan zijn waarin alle aanwijzingen en aandachtspunten worden samengevat.
Alles Tegelijk
Zoals een vuist alle vingers samenbalt om krachtig te kunnen uithalen. Is er zoiets? En wat moet er allemaal onthouden worden? Zuiverheid, ritmische precisie, dynamiek, samenklank, tekst, emotie, uitdrukking, ontspanning, klinkervorming, hoog en laag, donker en licht, tempo, kijken, luisteren, opstelling, (invloed van het) publiek, invallen, (onhoorbaar?) ademhalen, resonans, zaal-akoestiek, begeleiding, techniek, en waarschijnlijk nog veel meer.
Attitude
Misschien is het ook juist vanwege al deze vereisten dat we zingen in een koor of dirigeren zo’n fantastische uitdaging vinden: we moeten onszelf en onssamen (nieuw woord) als een orkest coördineren om na afloop met een tevreden gevoel te kunnen nagenieten. Ik denk dat een woord wat in de buurt komt van de manier waarop we al deze zaken kunnen integreren het volgende is: ATTITUDE of INSTELLING.
Eén Koepel Van Bewustzijn
De manier waarop je jezelf instrueert om onder één koepel van bewustzijn, uit één stuk, met volle wakkerheid en overgave te doen wat je hebt geoefend en waarvan je nu weet dat ‘het er in zit’ en waarop je nu een beroep doet om er zo goed mogelijk uit te komen. Of, zoals we wel eens zeggen: vergeet nu alles wat je moest onthouden en ZING!
0 comments