Afgelopen nacht liep ik, hier midden in de Franse natuur, met m’n audio recordertje naar buiten om een opname te maken van het gezang van twee nachtegalen die met mekaar een eindeloos pingpongspelletje deden van vocale capriolen. Ze spelen elkaar onvermoeibaar het balletje toe van vraag en antwoord, van antwoord en vraag, totaal vergetend wie begonnen is.
Dat zette me aan het denken over iets wat Rogier laatst aan me antwoordde toen ik hem vroeg of deze blogs gelezen worden, hoe vaak, en hoe je daar achter komt als er geen geschreven reacties op komen. Hij schreef dat als ik zou willen dat mensen op deze blogs reageren, dat ik dan een balletje op moet gooien en laten stuiteren en naar de andere kant kaatsen, zodat je een uitwisseling of interactie krijgt.
Dat deed me weer denken aan de San Marco van Venetië, waar de eerste(?) dubbelkorige vraag en antwoord, thema en echo koorwerken werden opgevoerd waarbij de hele lengte van de kathedraal werd gebruikt als pingpongtafel en de koren elkaar vanaf de korte kanten de notenballetjes toezongen, met de luisteraars ertussenin.
Ik heb zelf het idee dat er een trend bezig is in concertenland om steeds meer de participatie van en de interactie met ‘het publiek’ uit te nodigen en in te bouwen. Bij musici als André Rieu (meeklappen), Guus Meeuwis (meezingen) en Robbie Williams (armen zwaaien met aanstekers) e.v.a. gebeurt dit natuurlijk al jaren, maar ik ben benieuwd welke manieren van participatie en interactie de dirigenten en zangers e.a. lezers van deze blogs in hun optredens inbouwen.
En of we deze tips met elkaar kunnen delen, in woord, in filmpjes, in uitnodigingen om een concert bij te wonen, in uitwisselingen van gastdirigenten over en weer. Verfrissende en verlevendigende en verrijkende beurtzangen.
Veel succes met interactief musiceren
Ton Hettema
0 comments