Als dirigenten zijn wij 'verbinders'. We werken met groepen mensen. Deze mensen laten wij samenwerken en op die manier verbinden wij ze met elkaar, ongeacht de onderlinge verschillen met als uitkomst een prachtig klinkend resultaat.
Een Paar Vragen
Waarom zouden we niet naar elkaar toe ook verbinden? Waarom is dit dan niet de standaard 'instelling' van ons als mens naar andere mensen toe? En al helemaal van ons als collega's onderling naar elkaar toe. We hebben het allemaal, in meer of mindere mate, moeilijk.
Mijn missie met dit artikel is om jou als mijn zeer gewaardeerde collega, én als medemens, te vragen of jij de moeite wilt gaan doen om begrip te krijgen voor een andermans standpunt. Ook al is dit niet de jouwe en raakt het je, beledigt het je, maakt deze je boos of zorgt het ervoor dat je hierdoor gefrustreerd raakt.
"Het is zo makkelijk om de deur dicht te gooien wanneer we het niet eens zijn met elkaar."
Het is zo makkelijk om de deur dicht te gooien wanneer we het niet eens zijn met elkaar. Je mag het namelijk gewoon oneens zijn. Toch?
Dikke prima!
Alleen de deur dichtgooien betekent dat je niet eens de moeite wilt gaan doen om begrip voor die ander te hebben. Dat kan natuurlijk verschillende redenen hebben, maar het is niet zoals we als mensen met elkaar om zouden moeten gaan.
Ikzelf hak tegenwoordig bijna dagelijks met dit bijltje.
Een Tip
Even een tip: binnenkomende mailtjes laat ik eerst een of twee dagen liggen voordat ik ze beantwoord. Binnenkomende appjes beantwoord ik minimaal de volgende dag pas.
Puur om te voorkomen dat ik met een volle bak emotie een reactie geef én omdat ik de moeite wil doen om even te kunnen overdenken vanuit welk perspectief de ander die mail of dat appje heeft geschreven. Dit maakt het eenvoudiger om te verbinden met die andere persoon en op die manier samen een betere situatie te creëren dan die er tot die tijd lag.
"De samenleving verhardt. De dialoog lijkt verdwenen, en ik merk dat ook wij als dirigenten er naar elkaar toe steeds harder ingaan."
Verbinden
De samenleving verhardt. De dialoog lijkt verdwenen, en ik merk dat ook wij als dirigenten er naar elkaar toe steeds harder ingaan.
Waar zijn we dan als verbinders? Of is het alleen maar iets wat handig is voor onze werkzaamheden?
Mijn vraag aan jou: kunnen we misschien onderling, als collega's (die elkaar nog heel hard nodig gaan hebben de komende tijd), eens wat meer pogingen voor elkaar doen om elkaar te proberen begrijpen? Dit is lastig, dit kost moeite, dit is vooral heel simpel gezegd, maar niet eenvoudig gedaan.
We verbinden mensen met elkaar op regelmatige basis, maar zouden we die eigenschap ook niet buiten onze werkzaamheden moeten inzetten?
0 comments