Laatst plaatste ik op mijn Facebookpagina een koortip over Engelse uitspraak en prompt vroeg een collega me om daar eens een blog over te schrijven. Zodra ik begon bleek dat ik er wel een boek over kon schrijven (goh, idee?) dus ik heb een selectie gemaakt van zeven klinkers, ofwel vocalen.

Engels is breder dan Nederlands. Alle smalle klanken in het Engels zijn breder dan de corresponderende klanken in het Nederlands.

  1. Het woord you klinkt niet hetzelfde als het woord koe, dat wij Nederlanders én voorin de mond én smal én kort uitspreken. Drie no-no’s bij het zingen, ook als je Nederlands zingt. Maak de tong achterin breed en richt de klank naar achteren en zing YOUYOUYOUYOU op één toon. De toon mag nergens stoppen. Hulpmiddel: duw de zijkanten van je tong tegen je bovenkiezen aan en zing langzaam YYYOOOU. Dan hoor je die breedte in de klank en voel je hoe breed je tong kan zijn terwijl er nog steeds een oe-achtige klank klinkt.) Amerikanen kunnen een OO zingen met een stralende glimlach. Bij het zingen willen we die glimlach dus achterin voelen.
  2. Ee (corresponderend met (maar niet precies hetzelfde als) NL ie) zit niet helemaal bovenin de mond, maar heeft ook weer breedte achterin. Zing SEEEE en trek de tong achterin breed. In het Engelse feet is de vocaal net iets langer dan het NL fiets, ook op een korte noot. Kwestie van de t pas op het allerlaatste moment binnen het metrum uitspreken.
  3. De Engelse uh-klank (shut, cut) heeft achterin de mond een heel grote A. Ik zeg altijd: er zit geen Nederlandse uh (put, punt) in het Engels. Ik hoor koren vaak sjut zingen en zelfs kut (ja, sorry hoor). Als je die grote A achterin je mond neemt klinkt er een open ah-klank door in dat soort korte woordjes. Ongeveer als shaht dus. En caht. Wat ook helpt is je mond verder open doen op dit soort woorden. Dan rek je de klank iets uit en komt ook je medeklinker niet te vroeg.
  4. Een andere uh-klank die altijd te “dicht” (= te smal en te kort) zit is de eind-uh van bijvoorbeeld over, beaten, lover, etc. Denk daar een A of ÈH achterin. Dus het blijft wel een smalle klank, maar hij heeft wel waarde.
  5. De lange uh-klank in het Nederlands (zeur, reuk) bestaat ook niet in het Engels. Dus word is niet weurd, girl is niet geurl. Ook hier gooi je achterin een brede ÈH. Als oefening doe je dat met een brede grijns. Zet die grijns aan en voel dat de achterkant van je mond meegrijnst. Nu WORD zingen en langzaam die grijns aan de buitenkant ontspannen (dom kijken) en die achtergrijns laten staan. Voilà, weurd wordt word.
  6. De o is een zogenaamde diphtong; een tweeklank, van o naar oe. Die oe-klank komt vaak te vroeg. Stel hem zo lang mogelijk uit en probeer hem als oefening eens helemaal niet te doen. Verder is ook deze klank in het Engels breder dan in het NL. Denk die grote A maar weer achterin je mond. Vooral koren in het oosten van het land, waar de o vrij dicht zit en ver voorin de mond wordt geplaatst, zullen merken dat hij met die grote A achterin de mond veel Engelser gaat klinken. Zing een toon op A en wissel af met O. Verander zo min mogelijk, trek de O vanuit de A naar achteren en maak hem niet helemaal rond. Je tong doet het werk. Kijk hier vooral dom bij, anders ga je je onderkaak spannen!
  7. De ae. Van cat, can, hammer. Daar kun je hele hoofdstukken over schrijven, maar laat ik het kort houden. HET IS GEEN ÈH. Er zit altijd AA in. Vraag aan een Hagenees om het woord VAAG 10 keer uit te spreken en dan hoor je de klank die het dichtst bij de Engelse ae zit. Een andere truc is om die (korte) woorden iets te verlengen. We weten dat Amerikanen deze klank iets platter (dus richting ÈH) maken, maar ook als ik mijn Amerikaanse vrienden de klank tig keer laat herhalen hoor ik niet onze platte ÈH. Echt niet. Wel de Limburgse, want die kleuren de ÈH iets naar A. (Aàcht wààl) Als je in het woord hammer je mond iets te ver open doet en denkt aan een dubbele AA, dan zit je goed. Niet te langzaam, want dan wordt het natuurlijk hamer. 😉

Dan is er nog een groot verschil tussen Nederlands en Engels. Nederlands is een staccato taal. Engels is legato. Engelse klanken zijn ook in spraak langer (ja, allemaal!) dan in het Nederlands. Maak je klinkers dus lang. Ook de korte.

Voor het oefenen van al deze tips geldt wat mijn allereerste lerares, Jacqueline Oosterkamp, vroeger zei: “Eerst leren en dan maar overdrijven.” Je kunt het niet overdreven genoeg doen om die nieuwe tongbewegingen en klankbelevingen in je zang te laten slijten. Het percentage dat overblijft tijdens optredens is dan precies genoeg.

Ik ben natuurlijk benieuwd naar jullie ervaringen met deze oefeningen. Heb je er vragen over, zet ze dan in de reacties, dan zal ik kijken of ik nog duidelijker kan zijn.

Voor meer buitenlandse klankvormingstips kun je me natuurlijk altijd boeken voor een workshop. Dan trainen we samen die klanken erin. Mét opnames om nog jarenlang mee te oefenen.

Ellen BakkerEllen Bakker (http://ellenbakker.com) is vocal coach, workshopleider, zangeres en theatermaker.Ze studeerde zang lichte muziek aan het Rotterdams conservatorium. In 2011 vierde ze haar twintigjarig docentenjubileum. Nog tijdens haar studie begon zij haar theatercarrière in de musicals Cats en Jesus Christ Superstar. Na haar opleiding zong ze vijf jaar bij acappellagroep No Place for Jennifer, acteerde en zong ze bij Theater Formaat en gaf ze zangles o.a. aan de Jeugdtheaterschool in Gouda en de Acteerstudio in Den Haag. In 2006 verhuisde ze naar Friesland, waar ze haar werkzaamheden als zangdocente en korencoach met hernieuwd enthousiasme voortzette. Ze werkt met moderne methodes als EVT en CVT en geeft regelmatig open workshops in Ternaard, voor iedereen die graag zingt.

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
>